[alFa]

Dobry temat

Czy zastanawialiście się kiedyś nad galaretą, która jest umiejscowiona pod czachą? To czysta materia. Jak z materii mogła wyrosnąć świadomość? Wydaje mi się, że skoro materia może być w konkretnym przypadku świadoma, to przecież musi posiadać jakieś znamiona świadomości także w podstawowych jednostkach elementarnych. A może sprawa wygląda tak:

1) Ruch -> procesy wiązania, kompleksyfikacji 2) Cząstki elementarne procesy wiązania, kompleksyfikacji 3) Związki chemiczne -> dalsze zagęszczanie dośrodkowe, wirowanie, grawitacja, wzrost temperatury 4) planety -> węglowe podłoże chemiczne, procesy syntetyczne, aminokwasy, białka 5) Życie -> metabolizm, ekspansja, ewolucja 6) Myśl człowieka rozumnego

Nie chcę tutaj dyskutować na tematy 'The origins of life', bardziej chciałbym poruszyć sprawę indywiduum, jakim jest każdy z nas w świetle tego potężnego procesu stawania się. Czy myślicie że ten proces jest jakoś ukierunkowany? Jesteśmy ludźmi i zmieniamy świat, stajemy bardziej zaawansowani, ale jaką rolę ma w tym wszystkim pełnić konkretna jednostka?

Czy warto się zastanawiać nad jednym ziarenkiem piasku w piaskownicy? A co jeśli to ziarenko uważa że jest inne niż kropla wody w oceanie? Dlaczego Wszechświat nie produkuje identyczności, tylko na poziomie myśli komplikuje życie i tworzy "inne" jednostki? Czy nie lepiej byłoby, gdyby świat zamieszkiwali sami Bradowie Pittowie i Angeliny Jolie? Po co ta indywidualność, skoro podstawowe jednostki elementarne są identyczne? Jeden ma mniej, drugi ma więcej, jeden jest taki, drugi jest śmaki... a ludzie o tym mówią, tylko nie w takich "filozoficznych" kategoriach, a przecież chodzi o zwykłe plotkowanie. To tak jakby każdy z nas miał swoją własną wizję idealnego świata i nagle okazuje się, że świat jest cholernie inny od naszych wizji.

Indywidualne cechy mózgu w świetle kosmogenezy - pytanie, po co?

Dobry temat

Czy zastanawialiście się kiedyś nad galaretą, która jest umiejscowiona pod czachą? To czysta materia. Jak z materii mogła wyrosnąć świadomość? Wydaje mi się, że skoro materia może być w konkretnym przypadku świadoma, to przecież musi posiadać jakieś znamiona świadomości także w podstawowych jednostkach elementarnych. A może sprawa wygląda tak:

1) Ruch -> procesy wiązania, kompleksyfikacji 2) Cząstki elementarne procesy wiązania, kompleksyfikacji 3) Związki chemiczne -> dalsze zagęszczanie dośrodkowe, wirowanie, grawitacja, wzrost temperatury 4) planety -> węglowe podłoże chemiczne, procesy syntetyczne, aminokwasy, białka 5) Życie -> metabolizm, ekspansja, ewolucja 6) Myśl człowieka rozumnego

Nie chcę tutaj dyskutować na tematy 'The origins of life', bardziej chciałbym poruszyć sprawę indywiduum, jakim jest każdy z nas w świetle tego potężnego procesu stawania się. Czy myślicie że ten proces jest jakoś ukierunkowany? Jesteśmy ludźmi i zmieniamy świat, stajemy bardziej zaawansowani, ale jaką rolę ma w tym wszystkim pełnić konkretna jednostka?

Czy warto się zastanawiać nad jednym ziarenkiem piasku w piaskownicy? A co jeśli to ziarenko uważa że jest inne niż kropla wody w oceanie? Dlaczego Wszechświat nie produkuje identyczności, tylko na poziomie myśli komplikuje życie i tworzy "inne" jednostki? Czy nie lepiej byłoby, gdyby świat zamieszkiwali sami Bradowie Pittowie i Angeliny Jolie? Po co ta indywidualność, skoro podstawowe jednostki elementarne są identyczne? Jeden ma mniej, drugi ma więcej, jeden jest taki, drugi jest śmaki... a ludzie o tym mówią, tylko nie w takich "filozoficznych" kategoriach, a przecież chodzi o zwykłe plotkowanie. To tak jakby każdy z nas miał swoją własną wizję idealnego świata i nagle okazuje się, że świat jest cholernie inny od naszych wizji.

Indywidualne cechy mózgu w świetle kosmogenezy - pytanie, po co?

[Mo]

[alFa]

Super - gdy patrzymy w sposób charakterystyczny dla obiektywnych humanistów. Problem zaczyna się, gdy chcemy sprawę rozpatrzeć od strony subiektywnego problemu jednostki pytającej, czyli wymagającej jednoznacznej odpowiedzi o rację swojej indywidualności (nie chodzi tutaj o teorię indywiduum, tylko o usprawiedliwienie cech i potrzeb, charakteru i temperamentu). Nie możemy ignorować tego zjawiska - to nie jest objaw niedojrzałości emocjonalnej, wręcz przeciwnie. Pytania typu: "kim jestem?", "po co jestem?", "co mogę dać od siebie?" są przejawem ukształtowanego intelektu wyraźnie dostrzegającego zróżnicowanie świata.

Jednostka uczy się, zdobywa wiedzę i nagle dowiaduje się że większość emocji i zachowań (o ile nie całość) związana jest z pracą mózgu. Tabele, ilustracje i wykresy ściśle udowadniają nam pracę poszczególnych części mózgu odpowiedzialnych za agresję, sympatię, otępienie, lęk, depresję, szczęście itd. Powstaje pytanie o prawomocność jakiegokolwiek osądu ludzkiego typu: ten typ jest taki a taki, nigdy się nie zmieni, tamten z kolei powinien był inaczej postąpić gdyż niepodobne to do niego aby... i temu podobne "plotki". Sam lubię plotkować więc wiem co mówię, a wykresów neuropsychologicznych naoglądałem się wystarczająco w życiu.

A zatem? Dochodzimy do oszałamiającego wniosku - niestety jesteśmy zwolnieni z odpowiedzialności za swoje czyny i słowa. To czysta fenomenologia. Materia usprawiedliwia materię: te same atomy, te same związki chemiczne tworzące jedynie różne formy budują nas i nasze organy, w tym mózg. Czy tego chcemy czy nie - jesteśmy materialni w 100%. Ale czy to źle? Myślę że nie. Jeżeli tyle miliardów lat rozwoju materii było potrzebne by przebudziła się taka jednostka jak ja, to nie mam nic przeciwko. Jestem zaawansowaną formą, prawdopodobnie będą formy jeszcze lepsze.

To jest tylko moja propozycja rozwiązania problemu - metoda Aleksandra (rozetnijmy węzeł gordyjski, sprowadźmy wszystko do materii). Sam problem usprawiedliwienia jednostki pozostaje otwarty... psychologowie pracują nad różnymi formami terapii. Chcę tylko zaznaczyć, że nierozwiązany problem akceptacji swojej indywidualności może prowadzić do nerwic, kompleksów i różnych... ekhm, schiz.

Super - gdy patrzymy w sposób charakterystyczny dla obiektywnych humanistów. Problem zaczyna się, gdy chcemy sprawę rozpatrzeć od strony subiektywnego problemu jednostki pytającej, czyli wymagającej jednoznacznej odpowiedzi o rację swojej indywidualności (nie chodzi tutaj o teorię indywiduum, tylko o usprawiedliwienie cech i potrzeb, charakteru i temperamentu). Nie możemy ignorować tego zjawiska - to nie jest objaw niedojrzałości emocjonalnej, wręcz przeciwnie. Pytania typu: "kim jestem?", "po co jestem?", "co mogę dać od siebie?" są przejawem ukształtowanego intelektu wyraźnie dostrzegającego zróżnicowanie świata.

Jednostka uczy się, zdobywa wiedzę i nagle dowiaduje się że większość emocji i zachowań (o ile nie całość) związana jest z pracą mózgu. Tabele, ilustracje i wykresy ściśle udowadniają nam pracę poszczególnych części mózgu odpowiedzialnych za agresję, sympatię, otępienie, lęk, depresję, szczęście itd. Powstaje pytanie o prawomocność jakiegokolwiek osądu ludzkiego typu: ten typ jest taki a taki, nigdy się nie zmieni, tamten z kolei powinien był inaczej postąpić gdyż niepodobne to do niego aby... i temu podobne "plotki". Sam lubię plotkować więc wiem co mówię, a wykresów neuropsychologicznych naoglądałem się wystarczająco w życiu.

A zatem? Dochodzimy do oszałamiającego wniosku - niestety jesteśmy zwolnieni z odpowiedzialności za swoje czyny i słowa. To czysta fenomenologia. Materia usprawiedliwia materię: te same atomy, te same związki chemiczne tworzące jedynie różne formy budują nas i nasze organy, w tym mózg. Czy tego chcemy czy nie - jesteśmy materialni w 100%. Ale czy to źle? Myślę że nie. Jeżeli tyle miliardów lat rozwoju materii było potrzebne by przebudziła się taka jednostka jak ja, to nie mam nic przeciwko. Jestem zaawansowaną formą, prawdopodobnie będą formy jeszcze lepsze.

To jest tylko moja propozycja rozwiązania problemu - metoda Aleksandra (rozetnijmy węzeł gordyjski, sprowadźmy wszystko do materii). Sam problem usprawiedliwienia jednostki pozostaje otwarty... psychologowie pracują nad różnymi formami terapii. Chcę tylko zaznaczyć, że nierozwiązany problem akceptacji swojej indywidualności może prowadzić do nerwic, kompleksów i różnych... ekhm, schiz.

[Mo]

[alFa]

Poruszając problematykę pracy mózgu musimy pamiętać o zasadach logicznego rozumowania. Jeżeli podejmowanie decyzji u człowieka jest efektem działania połączeń w korze mózgowej, to nie możemy mówić o decyzji podjętej przez człowieka w ujęciu integralnym (albo nie daj boże: duchowym), lecz tylko w perspektywie determinizmu działania tych połączeń. I żeby było śmieszniej aktywne są dodatkowo neuroprzekaźniki i substancje zwane hormonami - kolejne determinanty behawioralne. Przypatrzmy się młodym mężczyznom nabuzowanym testosteronem. To czyste samce. A co się dzieje gdy wydzielana jest adrenalina? Reakcje są oczywiste: przyśpieszona praca układu krążenia, lepsza koncentracja, zasada broń się albo uciekaj. Dodatkowo mamy także szereg bodźców zewnętrznych determinujących ludzkie zachowanie, o których nie będę opowiadał bo są oczywiste.

Mówiąc o tzw. odpowiedzialności u człowieka mówimy przecież o niczym innym jak o istnieniu silniej zbudowanych struktur w korze mózgowej, mocniejszych od struktur wewnętrznych (odpowiedzialnych za emocje), o których Mo raczyłaś wspomnieć. A przecież nie jest winą tego czy tamtego że ma takie czy inne struktury cortexowe. To znowuż kolejna determinanta: genetyka. Jednostka ma konkretne cechy genetyczne, których za nic nie da się zmienić.

A samoświadomość? Poczucie "jaźni"? To sprawa dobrze funkcjonującego płatu ciemieniowego. Ok, może gadam jak gówniarz jakiś, ale gdyby człowiek dysponował jakąś bliżej nie określoną duchową wolną wolą to uszkodzenia tej części mózgu nie powinny sprawić jakichkolwiek defektów. Nasz kochany katolicyzm bardzo głośno odróżnia materię od ducha (zapraszam do dyskusji użytkowników religijnych). Tymczasem uszkodzenia płatu ciemieniowego powodują:

1) niezdolność do koncentracji, skupienia uwagi;
2) problemy z załatwianiem potrzeb wyższego i niższego rzędu;
3) całkowitą niezdolność do czynności intelektualnych (matma i abstrakcja);
4) niemożliwość odróżnienia kierunków;
5) zaburzenia osobowości.

Gdyby zebrać to do kupy to by wyszło nic innego jak nasze "ja", bo przecież szczególnie dzisiaj ludzie identyfikują się przede wszystkim z własnym interesem.

Poruszając problematykę pracy mózgu musimy pamiętać o zasadach logicznego rozumowania. Jeżeli podejmowanie decyzji u człowieka jest efektem działania połączeń w korze mózgowej, to nie możemy mówić o decyzji podjętej przez człowieka w ujęciu integralnym (albo nie daj boże: duchowym), lecz tylko w perspektywie determinizmu działania tych połączeń. I żeby było śmieszniej aktywne są dodatkowo neuroprzekaźniki i substancje zwane hormonami - kolejne determinanty behawioralne. Przypatrzmy się młodym mężczyznom nabuzowanym testosteronem. To czyste samce. A co się dzieje gdy wydzielana jest adrenalina? Reakcje są oczywiste: przyśpieszona praca układu krążenia, lepsza koncentracja, zasada broń się albo uciekaj. Dodatkowo mamy także szereg bodźców zewnętrznych determinujących ludzkie zachowanie, o których nie będę opowiadał bo są oczywiste.

Mówiąc o tzw. odpowiedzialności u człowieka mówimy przecież o niczym innym jak o istnieniu silniej zbudowanych struktur w korze mózgowej, mocniejszych od struktur wewnętrznych (odpowiedzialnych za emocje), o których Mo raczyłaś wspomnieć. A przecież nie jest winą tego czy tamtego że ma takie czy inne struktury cortexowe. To znowuż kolejna determinanta: genetyka. Jednostka ma konkretne cechy genetyczne, których za nic nie da się zmienić.

A samoświadomość? Poczucie "jaźni"? To sprawa dobrze funkcjonującego płatu ciemieniowego. Ok, może gadam jak gówniarz jakiś, ale gdyby człowiek dysponował jakąś bliżej nie określoną duchową wolną wolą to uszkodzenia tej części mózgu nie powinny sprawić jakichkolwiek defektów. Nasz kochany katolicyzm bardzo głośno odróżnia materię od ducha (zapraszam do dyskusji użytkowników religijnych). Tymczasem uszkodzenia płatu ciemieniowego powodują:

1) niezdolność do koncentracji, skupienia uwagi;
2) problemy z załatwianiem potrzeb wyższego i niższego rzędu;
3) całkowitą niezdolność do czynności intelektualnych (matma i abstrakcja);
4) niemożliwość odróżnienia kierunków;
5) zaburzenia osobowości.

Gdyby zebrać to do kupy to by wyszło nic innego jak nasze "ja", bo przecież szczególnie dzisiaj ludzie identyfikują się przede wszystkim z własnym interesem.

[Mo]

[alFa]

[Mo]

[alFa]

[alFa]

Istnieje jeszcze jeden szokujący wniosek...

Jeżeli bodźce zewnętrzne mają jakikolwiek wpływ na syntezę i produkcję neuroprzekaźników, to nie możemy już mówić o jednostce ludzkiej. Po prostu nie da się. Jednostka ludzka wraz z otoczeniem stanowi jakiś jeden bardzo skomplikowany zespół wymiany informacji. Czym jest informacja? Przecież to nie jest coś materialnego... a jednak wpływa na produkcję substancji bardzo materialnych, precyzyjnych i wewnętrznych.

Ryzykuję poniższe stwierdzenia:

1) zagrożenie, lęk adrenalina;
2) zakochanie, zauroczenie (często od zwykłego spojrzenia) endorfiny
3) stymulacja fal mózgowych (biofeedback) kontrola produkcji neuroprzekaźników
4) agresja (znienawidzony ktoś) serotonina
5) wstyd, niepewność w warunkach występu (jako odpowiedź zwrotna) przypływ noradrenaliny
6) odwaga, pewność w warunkach występu przypływ serotoniny (zachowania impulsywne)

Myślę że tego jest o wiele, wiele więcej.

Istnieje jeszcze jeden szokujący wniosek...

Jeżeli bodźce zewnętrzne mają jakikolwiek wpływ na syntezę i produkcję neuroprzekaźników, to nie możemy już mówić o jednostce ludzkiej. Po prostu nie da się. Jednostka ludzka wraz z otoczeniem stanowi jakiś jeden bardzo skomplikowany zespół wymiany informacji. Czym jest informacja? Przecież to nie jest coś materialnego... a jednak wpływa na produkcję substancji bardzo materialnych, precyzyjnych i wewnętrznych.

Ryzykuję poniższe stwierdzenia:

1) zagrożenie, lęk adrenalina;
2) zakochanie, zauroczenie (często od zwykłego spojrzenia) endorfiny
3) stymulacja fal mózgowych (biofeedback) kontrola produkcji neuroprzekaźników
4) agresja (znienawidzony ktoś) serotonina
5) wstyd, niepewność w warunkach występu (jako odpowiedź zwrotna) przypływ noradrenaliny
6) odwaga, pewność w warunkach występu przypływ serotoniny (zachowania impulsywne)

Myślę że tego jest o wiele, wiele więcej.

[Mo]

[alFa]

Ok, świetnie - powyżej zainteresowani bazą tematyczną mogą sobie pooglądać jak ich emocje zamieniają się w zwykłe substancje hormonalne przekazywane w ramach galarety podczaszej. Myślę że powinno to już na początku wiele wyjasnić i zdystansować zbyt gorliwych co do swojego "ja".

Teraz - skoro już wiemy jakie neuroprzekaźniki za co są odpowiedzialne, możemy się pokusić o zagadnienie usprawiedliwienia w kontekście mózg - otoczenie. Mózg zawsze współpracuje z cechami ukonstytuowanymi w materiale genetycznym. Sekwencje białek są takie a nie inne u takiego a nie innego zdziwionego, przebywającego bez własnej zgody na tym świecie. Ale skoro osobnik zdziwiony już został zdesantowany (Then I was fallin'..., Dany Treho; Predators) na ten padół zwany ziemią, pozostaje mu nic innego jak rosnąć w ramach zastanych układów.

Układy mogą być prawidłowe bądź patologiczne. Układy również wpływają na działanie różnych substancji. Ale przyjmijmy że osobnik zdziwiony wzrasta w układzie zdrowej rodziny. Po okresie usprawiedliwonego "brania" przychodzi czas pytania, precyzowania wiadomości o świecie, zbierania niezbędnych danych w ramach kolejnych układów. To jest szkoła życia. Po etapie pytania przychodzi czas dawania. I teraz zaczyna się ambaras:

Jednostka dorosła jest wykfalifikowana, wyspecjalizowana i być może produktywna. Jaką jednostka ma pewność że powinna przedłużyć swoje "ja"? Testosteron i pociąg seksualny ma służyć prokreacji w ramach spłodzenia potomka czy w ramach rozładowania napięcia seksualnego? Ktoś pomyśli że to głupie rozróżnienie, a ja na to że jeszcze głupsze jest zdziwienie młodziaków którzy dowiadują się że będą mieli dziecko. Za przeproszeniem: to gdzie ja byłem wtedy? Orgazmopleksja jest czymś krótkotrwałym i dotyczy zwykle jakiejś tam chwilowej, sekundowej jednostki czasowej.

Jeżeli natomiast weźmiemy pod uwagę że rozładowanie seksualne i prokreacja są... naturalnie tym samym (bo tylko u ludzi i niektórych małp możemy się spotkać z masturbacją), to także jednostkę mózgową i jednostkę seksualną, genetyczną należy scalić w naszym rozumowaniu. Dochodzimy do ciekawego spostrzeżenia, że materiał genetyczny jest odpowiedzialny za budowę cech jednostki (sic! to jest trywialne!)... ale ale, w takim razie im więcej materiału genetycznego tym więcej jednostki? Znaczy to że co - że nie należy się rozładowywać seksualnie, by było mnie więcej? Proszę się nie śmiać ale taka jest logika. To co wychodzi na zewnątrz jest tym, co buduje od wewnątrz. Proste. A zatem - doszliśmy do usprawiedliwienia czystości.

Czystość usprawiedliwiał Teilhard de Chardin wskazując na jej energetyczną wartość a Wilhelm Reich mówił że wstrzemięźliwość seksualna jest motorem kultury. Obydwaj mieli rację moim zdaniem.

Po tych ustaleniach - w którym kierunku iść? Wgłąb siebie, dokonując ekstatycznych uniesień duchowych na podstawie coraz to doskonalszego oddalania się od cielesności, czy też wręcz przeciwnie - przedlużając swój byt na tym świecie? Trzecia droga to masturbacja, którą raczej wykluczam u osobników dorosłych.

Mózg człowieka dokonuje logicznych wniosków na podstawie materiału genetycznego i projektuje je często w snach. Mózg człowieka dokładnie wie, czego potrzebuje, nawet w kwestii partnera, stąd gadki szmatki o idealnym partnerze. To jest moje żądanie - żądanie mojego mózgu. Żądanie mózgu może natrafić na niewydolność rzeczywistości, na jej w filozoficznym sensie: "nieakuratność", tak więc szanse na znalezienie idealnej partnerki dla mnie są znikome. I wówczas co? Pierwsza droga? To jest jakaś zabawa w kotka i myszkę? Kiedyś upiłem się mocno piwem i patrząc na komara w kiblu próbującego przedostać się na drugą stronę szyby ukułem stwierdzenie szyba - impotencja i nie ma co się dziwić. Sami nie znamy natury świata, nasz mózg działa bardzo precyzyjnie i wciąż napiera, a my szukamy i szukamy odpowiedniości. Kto był kiedyś naprawdę młody zna te gonitwy.

W jakim sensie należy usprawiedliwić jednostkę w świecie? W jakim sensie świat nie spełnia żądań materiału genetycznego jednostki?

Ok, świetnie - powyżej zainteresowani bazą tematyczną mogą sobie pooglądać jak ich emocje zamieniają się w zwykłe substancje hormonalne przekazywane w ramach galarety podczaszej. Myślę że powinno to już na początku wiele wyjasnić i zdystansować zbyt gorliwych co do swojego "ja".

Teraz - skoro już wiemy jakie neuroprzekaźniki za co są odpowiedzialne, możemy się pokusić o zagadnienie usprawiedliwienia w kontekście mózg - otoczenie. Mózg zawsze współpracuje z cechami ukonstytuowanymi w materiale genetycznym. Sekwencje białek są takie a nie inne u takiego a nie innego zdziwionego, przebywającego bez własnej zgody na tym świecie. Ale skoro osobnik zdziwiony już został zdesantowany (Then I was fallin'..., Dany Treho; Predators) na ten padół zwany ziemią, pozostaje mu nic innego jak rosnąć w ramach zastanych układów.

Układy mogą być prawidłowe bądź patologiczne. Układy również wpływają na działanie różnych substancji. Ale przyjmijmy że osobnik zdziwiony wzrasta w układzie zdrowej rodziny. Po okresie usprawiedliwonego "brania" przychodzi czas pytania, precyzowania wiadomości o świecie, zbierania niezbędnych danych w ramach kolejnych układów. To jest szkoła życia. Po etapie pytania przychodzi czas dawania. I teraz zaczyna się ambaras:

Jednostka dorosła jest wykfalifikowana, wyspecjalizowana i być może produktywna. Jaką jednostka ma pewność że powinna przedłużyć swoje "ja"? Testosteron i pociąg seksualny ma służyć prokreacji w ramach spłodzenia potomka czy w ramach rozładowania napięcia seksualnego? Ktoś pomyśli że to głupie rozróżnienie, a ja na to że jeszcze głupsze jest zdziwienie młodziaków którzy dowiadują się że będą mieli dziecko. Za przeproszeniem: to gdzie ja byłem wtedy? Orgazmopleksja jest czymś krótkotrwałym i dotyczy zwykle jakiejś tam chwilowej, sekundowej jednostki czasowej.

Jeżeli natomiast weźmiemy pod uwagę że rozładowanie seksualne i prokreacja są... naturalnie tym samym (bo tylko u ludzi i niektórych małp możemy się spotkać z masturbacją), to także jednostkę mózgową i jednostkę seksualną, genetyczną należy scalić w naszym rozumowaniu. Dochodzimy do ciekawego spostrzeżenia, że materiał genetyczny jest odpowiedzialny za budowę cech jednostki (sic! to jest trywialne!)... ale ale, w takim razie im więcej materiału genetycznego tym więcej jednostki? Znaczy to że co - że nie należy się rozładowywać seksualnie, by było mnie więcej? Proszę się nie śmiać ale taka jest logika. To co wychodzi na zewnątrz jest tym, co buduje od wewnątrz. Proste. A zatem - doszliśmy do usprawiedliwienia czystości.

Czystość usprawiedliwiał Teilhard de Chardin wskazując na jej energetyczną wartość a Wilhelm Reich mówił że wstrzemięźliwość seksualna jest motorem kultury. Obydwaj mieli rację moim zdaniem.

Po tych ustaleniach - w którym kierunku iść? Wgłąb siebie, dokonując ekstatycznych uniesień duchowych na podstawie coraz to doskonalszego oddalania się od cielesności, czy też wręcz przeciwnie - przedlużając swój byt na tym świecie? Trzecia droga to masturbacja, którą raczej wykluczam u osobników dorosłych.

Mózg człowieka dokonuje logicznych wniosków na podstawie materiału genetycznego i projektuje je często w snach. Mózg człowieka dokładnie wie, czego potrzebuje, nawet w kwestii partnera, stąd gadki szmatki o idealnym partnerze. To jest moje żądanie - żądanie mojego mózgu. Żądanie mózgu może natrafić na niewydolność rzeczywistości, na jej w filozoficznym sensie: "nieakuratność", tak więc szanse na znalezienie idealnej partnerki dla mnie są znikome. I wówczas co? Pierwsza droga? To jest jakaś zabawa w kotka i myszkę? Kiedyś upiłem się mocno piwem i patrząc na komara w kiblu próbującego przedostać się na drugą stronę szyby ukułem stwierdzenie szyba - impotencja i nie ma co się dziwić. Sami nie znamy natury świata, nasz mózg działa bardzo precyzyjnie i wciąż napiera, a my szukamy i szukamy odpowiedniości. Kto był kiedyś naprawdę młody zna te gonitwy.

W jakim sensie należy usprawiedliwić jednostkę w świecie? W jakim sensie świat nie spełnia żądań materiału genetycznego jednostki?

[alFa]

Przy okazji... dzisiaj każdy facet lubi wypinać klatę i chwalić się zabawkami, jaki to on nie jest męski i najlepiej trącać z bara co lepszego. I po co? To ma być manifestacja materiału genetycznego czy marne naśladownictwo śladowej wartości cyrku wykreowanego przez mass media, ha?!

Przy okazji... dzisiaj każdy facet lubi wypinać klatę i chwalić się zabawkami, jaki to on nie jest męski i najlepiej trącać z bara co lepszego. I po co? To ma być manifestacja materiału genetycznego czy marne naśladownictwo śladowej wartości cyrku wykreowanego przez mass media, ha?!