[alFa]

Myślę, że to całkiem niezłe pole manewru dla wszystkich potrzebujących się wygadać. Nie będę tutaj przytaczał naukowych definicji ze względu na ich "szorstkość".
To, co mnie interesuje, to Wasze rozumienie rozwoju człowieka. Poniżej zamieszczam przydatną listę pytań, które pomogą ustalić porządek wyśmienicie zapowiadającej się dyskusji:

1. Czy rozwój człowieka jest czymś maksymalnie zintegrowanym, czy też możemy wyróżnić autonomiczne, niezależne płaszczyzny rozwoju?
a) jeżeli rozwój jest zintegrowany, to czy istnieje jakiś "punkt odniesienia", którego rozpoznanie i odpowiednia stymulacja ma wpływ na czynnik (t), czyli czasu rozwoju;
b) jeżeli rozwój jest podzielony na autonomiczne płaszczyzny, to czy według Was któraś z nich jest szczególnie uprzywilejowana;

2. Czy Waszym zdaniem rozwój człowieka jest przejawem siły wewnętrznej, życiowej jednostki czy jest to raczej presja czynników zewnętrznych (społecznych, kulturowych). Innymi słowy, czy człowiek zmierza ku rozwojowi, czy też jego rozwój jest mu narzucony?

3. Czy naprawdę możliwe jest zjawisko "od zera do bohatera"? Co sprawia że takie przypadki pomijają hierarchię stopni w rozwoju i wspinają się na wyżyny?

4. Ostatnie pytanie: Indywidualizm (relatywizm) czy Kolektywizm (konwergencja)? Innymi słowy: róbta co chceta czy odpowiedzialnie budujmy Ziemię? Jak rozległe może być działanie w każdym z tych przypadków?

Serdecznie zapraszam do dyskusji

I love WoTR

Myślę, że to całkiem niezłe pole manewru dla wszystkich potrzebujących się wygadać. Nie będę tutaj przytaczał naukowych definicji ze względu na ich "szorstkość".
To, co mnie interesuje, to Wasze rozumienie rozwoju człowieka. Poniżej zamieszczam przydatną listę pytań, które pomogą ustalić porządek wyśmienicie zapowiadającej się dyskusji:

1. Czy rozwój człowieka jest czymś maksymalnie zintegrowanym, czy też możemy wyróżnić autonomiczne, niezależne płaszczyzny rozwoju?
a) jeżeli rozwój jest zintegrowany, to czy istnieje jakiś "punkt odniesienia", którego rozpoznanie i odpowiednia stymulacja ma wpływ na czynnik (t), czyli czasu rozwoju;
b) jeżeli rozwój jest podzielony na autonomiczne płaszczyzny, to czy według Was któraś z nich jest szczególnie uprzywilejowana;

2. Czy Waszym zdaniem rozwój człowieka jest przejawem siły wewnętrznej, życiowej jednostki czy jest to raczej presja czynników zewnętrznych (społecznych, kulturowych). Innymi słowy, czy człowiek zmierza ku rozwojowi, czy też jego rozwój jest mu narzucony?

3. Czy naprawdę możliwe jest zjawisko "od zera do bohatera"? Co sprawia że takie przypadki pomijają hierarchię stopni w rozwoju i wspinają się na wyżyny?

4. Ostatnie pytanie: Indywidualizm (relatywizm) czy Kolektywizm (konwergencja)? Innymi słowy: róbta co chceta czy odpowiedzialnie budujmy Ziemię? Jak rozległe może być działanie w każdym z tych przypadków?

Serdecznie zapraszam do dyskusji

I love WoTR

[Mo]

Sorry, ale pierwszego pytania w ogóle nie rozumiem...

Sorry, ale pierwszego pytania w ogóle nie rozumiem...

[alFa]

Quote:

Na pewno rozwija się pod presją społeczną. Bez tego dzieci nie nauczą się mówić, ani funkcjonować w społeczeństwie.

Nie zgadzam się. Moje stanowisko jest całkiem odmienne: dziecko w swojej ekspansywności (cholernie lubię to słówko) żąda wyjaśnień, chce odpowiedzi, ma naturalną skłonność do poszukiwań. Nasza Larka jest czystym przejawem takiego buntowniczo-przygodowego temperamentu (przynajmniej gdy podjęła decyzję o dołączeniu do wyprawy Von Croya). Dzieci czerpią niezmierną satysfakcję z poszerzania horyzontów. A dlaczego? To jest ciekawe, ale niestety znam odpowiedź: ponieważ wiedza przez nie zdobywana jest częścią ich świata i odnosi się do kształtowania wyobraźni, a nie do czysto rozumowego opanowywania teorii w ramach przeróżnych układów statusowo-finansowych.

Quote:

Jednocześnie logiczne jest też, że samo społeczeństwo nie pozwoli jednostce się wybić. Byłaby po prostu przeciętna.

Nie pozwoli... to nie jest logiczne: to jest subiektywna ocena wychowawczych i socjalizacyjnych możliwości społeczeństwa, które po prostu nie istnieją. Społeczeństwo nie jest bytem, lecz "martwym" polem aktywności człowieka. Jeżeli bowiem będziemy traktować społeczeństwo jako byt, przeciwstawiamy go tym samym jednostce. Jeżeli zaś traktujemy społeczeństwo jako pole działania - stanowi ono niezbędne uzupełnienie jednostki, lub lepiej - jej przedłużenie (przez zajmowane w nim stanowisko). Ktoś się zaraz zdenerwuje i mi napisze, że społeczenstwo nie jest "martwe". Jest, ponieważ społeczeństwo według mnie to nie zbiór ludzi, tylko właśnie przeróżne sekwencje, standardy, normy, układy i systemy. I tylko w tym wypadku możemy mówić o społeczeństwie jako o powszechnym "wzorze" na życie, czyli też na rozwój. Sam zaś rozwój jest więc kwestią dynamiki jednostki.

Drastyczna konkluzja: wychodzi na to, że "żywi" są jedynie przestępcy, nie wchodzący w społeczne normy i standardy.

Quote:

Na pewno rozwija się pod presją społeczną. Bez tego dzieci nie nauczą się mówić, ani funkcjonować w społeczeństwie.

Nie zgadzam się. Moje stanowisko jest całkiem odmienne: dziecko w swojej ekspansywności (cholernie lubię to słówko) żąda wyjaśnień, chce odpowiedzi, ma naturalną skłonność do poszukiwań. Nasza Larka jest czystym przejawem takiego buntowniczo-przygodowego temperamentu (przynajmniej gdy podjęła decyzję o dołączeniu do wyprawy Von Croya). Dzieci czerpią niezmierną satysfakcję z poszerzania horyzontów. A dlaczego? To jest ciekawe, ale niestety znam odpowiedź: ponieważ wiedza przez nie zdobywana jest częścią ich świata i odnosi się do kształtowania wyobraźni, a nie do czysto rozumowego opanowywania teorii w ramach przeróżnych układów statusowo-finansowych.

Quote:

Jednocześnie logiczne jest też, że samo społeczeństwo nie pozwoli jednostce się wybić. Byłaby po prostu przeciętna.

Nie pozwoli... to nie jest logiczne: to jest subiektywna ocena wychowawczych i socjalizacyjnych możliwości społeczeństwa, które po prostu nie istnieją. Społeczeństwo nie jest bytem, lecz "martwym" polem aktywności człowieka. Jeżeli bowiem będziemy traktować społeczeństwo jako byt, przeciwstawiamy go tym samym jednostce. Jeżeli zaś traktujemy społeczeństwo jako pole działania - stanowi ono niezbędne uzupełnienie jednostki, lub lepiej - jej przedłużenie (przez zajmowane w nim stanowisko). Ktoś się zaraz zdenerwuje i mi napisze, że społeczenstwo nie jest "martwe". Jest, ponieważ społeczeństwo według mnie to nie zbiór ludzi, tylko właśnie przeróżne sekwencje, standardy, normy, układy i systemy. I tylko w tym wypadku możemy mówić o społeczeństwie jako o powszechnym "wzorze" na życie, czyli też na rozwój. Sam zaś rozwój jest więc kwestią dynamiki jednostki.

Drastyczna konkluzja: wychodzi na to, że "żywi" są jedynie przestępcy, nie wchodzący w społeczne normy i standardy.

[Mo]

[alFa]

Quote:

Lara to postać fikcyjna.

Kurde no... muszę odstawić TRa na jakiś czas

Quote:

I właśnie o tym mówię: konieczne jest opanowanie naprawdę podstawowych kwestii dotyczących w ogóle funkcjonowania w świecie (co daje nam społeczeństwo), by móc iść dalej już może i samodzielnie.

Super. Mamy grunt. Samodzielność zaczyna się zatem wraz z nabyciem podstawowych umiejętności. Ok. Rozwój jest jakkolwiek ruchem do przodu (to taki wektor jak gdyby). Człowiek raz zaprzągnięty do pracy nad sobą i nad daną mu materią nie powinien się zatrzymywać. Skąd zatem patologie w rozwoju? Skąd się biorą zahamowania?

Quote:

w końcu problem psychiczny jednej osoby tłumaczy się relacjami całej rodziny, stąd terapie rodzinne, systemowe - gdzie oprócz pacjenta danego siada cała jego rodzina z babcią włącznie.

Dochodzimy więc do wniosku, że jednostka nie jest w pełni autonomiczna. Nie może być samodzielna. To, co się z nią dzieje, jest zawsze w pewnej mierze wynikiem jakichś tam korelacji. To, co napisałaś jest jak najbardziej zgodne z prawdą. Ale właśnie - czy można w świetle tego mówić o samodzielności?

Musimy przyjąć, że zagadnienie rozwoju człowieka nie podlega w żadnej mierze badaniom naukowym - wymyka się im po prostu. Mamy tak dużo przeróżnych przypadków, że nie sposób kuć jednolitą teorię.

Podobne złudzenie jednolitości to słynny temat płci, jacy to nie są mężczyźni, a jakie to nie są kobiety. Indywidualizm rozsadza całkowicie te jałowe spostrzeżenia. Dlatego wierzę, że każdy ksiądz czy zakonnik ma gdzieś tam swoją drugą połówkę, tylko po prostu zapomniał o tym, że kto szuka, ten znajduje.

Jednostka ma swoje prawa - najważniejsze z nich to prawo do prawidłowego rozwoju i wyboru własnej ścieżki. Nie możemy też oceniać jednostki z punktu widzenia systemu społecznego - systemu norm i wartości. To smutne, bo bardzo tego byśmy chcieli. Aktualne jest stwierdzenie, że wolność jednostki kończy się tam, gdzie zaczyna się wolność innej. Od tego mamy wymiar sprawiedliwości.

Mamy różne typy rozwoju. W jednym przypadku jednostka przymuje tylko część zachowań, tworząc następnie własny system wartości i w kontekście tego systemu dąży do rozwoju. Inna jednostka jest chłonna i przyjmuje coraz to bardziej zaawansowane zachowania, posiadając tym samym nieograniczone możliwości rozwojowe. Jeszcze inna jednostka w ogóle nie przyjmuje wartości i norm społecznych, budując całkowicie różny od rzeczywistości świat, być może i kolorowy, ale oderwany i niezrozumiały.

Który z tych modeli jest prawidłowy? Być może każdy, o ile umożliwia życie w społeczeństwie. Tutaj mamy prawdopodobnie źródło podziału na klasy społeczne. Mam jasną i stanowczą opinię co do tego, że dopasowanie do klasy to rzecz predyspozycji intelektualnych i emocjonalnych. Moje stanowisko koncentruje się wokół dość ciekawego momentu w życiu człowieka, mianowicie wokół Wielkiego Pytania: na co mnie stać? Jeżeli jednostka naprawdę się zatrzyma i spróbuje dokładnie odpowiedzieć na to pytanie, już wygrała życie. To jest jeden z tych cudownych błysków inteligencji i ambicji, czegokolwiek by ona nie dotyczyła - pracy w fabryce czy studiowania. I nie ważne, czy osoba jest w tym momencie alkoholikiem czy ćpunem - Wielkie Pytanie przebija się swoją ostrością przez synapsy w mózgu, ponieważ jest pytaniem egzystencjalnym, na równi ze słynnym "dlaczego i po co?". Jest to moment krytyczny w życiu człowieka, ostatnia szansa dana nam przez świadomość. Kto zaprzepaści tę szansę po prostu niczego nie nauczył się w życiu, ponieważ nigdy nie był w stanie przypatrzeć się sobie samemu.

Quote:

Lara to postać fikcyjna.

Kurde no... muszę odstawić TRa na jakiś czas

Quote:

I właśnie o tym mówię: konieczne jest opanowanie naprawdę podstawowych kwestii dotyczących w ogóle funkcjonowania w świecie (co daje nam społeczeństwo), by móc iść dalej już może i samodzielnie.

Super. Mamy grunt. Samodzielność zaczyna się zatem wraz z nabyciem podstawowych umiejętności. Ok. Rozwój jest jakkolwiek ruchem do przodu (to taki wektor jak gdyby). Człowiek raz zaprzągnięty do pracy nad sobą i nad daną mu materią nie powinien się zatrzymywać. Skąd zatem patologie w rozwoju? Skąd się biorą zahamowania?

Quote:

w końcu problem psychiczny jednej osoby tłumaczy się relacjami całej rodziny, stąd terapie rodzinne, systemowe - gdzie oprócz pacjenta danego siada cała jego rodzina z babcią włącznie.

Dochodzimy więc do wniosku, że jednostka nie jest w pełni autonomiczna. Nie może być samodzielna. To, co się z nią dzieje, jest zawsze w pewnej mierze wynikiem jakichś tam korelacji. To, co napisałaś jest jak najbardziej zgodne z prawdą. Ale właśnie - czy można w świetle tego mówić o samodzielności?

Musimy przyjąć, że zagadnienie rozwoju człowieka nie podlega w żadnej mierze badaniom naukowym - wymyka się im po prostu. Mamy tak dużo przeróżnych przypadków, że nie sposób kuć jednolitą teorię.

Podobne złudzenie jednolitości to słynny temat płci, jacy to nie są mężczyźni, a jakie to nie są kobiety. Indywidualizm rozsadza całkowicie te jałowe spostrzeżenia. Dlatego wierzę, że każdy ksiądz czy zakonnik ma gdzieś tam swoją drugą połówkę, tylko po prostu zapomniał o tym, że kto szuka, ten znajduje.

Jednostka ma swoje prawa - najważniejsze z nich to prawo do prawidłowego rozwoju i wyboru własnej ścieżki. Nie możemy też oceniać jednostki z punktu widzenia systemu społecznego - systemu norm i wartości. To smutne, bo bardzo tego byśmy chcieli. Aktualne jest stwierdzenie, że wolność jednostki kończy się tam, gdzie zaczyna się wolność innej. Od tego mamy wymiar sprawiedliwości.

Mamy różne typy rozwoju. W jednym przypadku jednostka przymuje tylko część zachowań, tworząc następnie własny system wartości i w kontekście tego systemu dąży do rozwoju. Inna jednostka jest chłonna i przyjmuje coraz to bardziej zaawansowane zachowania, posiadając tym samym nieograniczone możliwości rozwojowe. Jeszcze inna jednostka w ogóle nie przyjmuje wartości i norm społecznych, budując całkowicie różny od rzeczywistości świat, być może i kolorowy, ale oderwany i niezrozumiały.

Który z tych modeli jest prawidłowy? Być może każdy, o ile umożliwia życie w społeczeństwie. Tutaj mamy prawdopodobnie źródło podziału na klasy społeczne. Mam jasną i stanowczą opinię co do tego, że dopasowanie do klasy to rzecz predyspozycji intelektualnych i emocjonalnych. Moje stanowisko koncentruje się wokół dość ciekawego momentu w życiu człowieka, mianowicie wokół Wielkiego Pytania: na co mnie stać? Jeżeli jednostka naprawdę się zatrzyma i spróbuje dokładnie odpowiedzieć na to pytanie, już wygrała życie. To jest jeden z tych cudownych błysków inteligencji i ambicji, czegokolwiek by ona nie dotyczyła - pracy w fabryce czy studiowania. I nie ważne, czy osoba jest w tym momencie alkoholikiem czy ćpunem - Wielkie Pytanie przebija się swoją ostrością przez synapsy w mózgu, ponieważ jest pytaniem egzystencjalnym, na równi ze słynnym "dlaczego i po co?". Jest to moment krytyczny w życiu człowieka, ostatnia szansa dana nam przez świadomość. Kto zaprzepaści tę szansę po prostu niczego nie nauczył się w życiu, ponieważ nigdy nie był w stanie przypatrzeć się sobie samemu.

[Mo]

[alFa]

Quote:

Osobowość

Kolejna rzecz - temat rzeka, Mo. Osobowość nie jest nam dana od razu. Człowiek musi ją codziennie tworzyć, a następnie urozmaicać. Widziałaś kiedyś pajączka budującego swoją sieć? Z osobowością jest bardzo podobnie. Zawsze zaczynamy od szkieletu (podstawy zachowań społecznych), by przez główne połączenia między obwodem (normy moralne i prawo) powoli zagęszczać strukturę całej sieci (powiązania rodzinne, zawodowe i geograficzne). To jest także pewna taktyka zdobywania partnera - postaw się a zastaw się
Osobowość nie należy do dziedziny danych. Kod genetyczny - tak, struktury społeczne - tak, ale nie osobowość. Tworzy się ona dopiero pod wpływem oddziaływań pomiędzy kodem a społeczeństwem.

Moje równanie (ah, zawsze chciałem być mądry):

Genotyp x Socjalizacja = Fenotyp (zwykle dzieciak w wieku szkolnym)
Fenotyp x Socjalizacja wtórna = Osobowość (dojrzała jednostka, > 25 lat)

Tak sobie to wymyśliłem. To ciekawe, że według mnie dzieciak w wieku szkolnym nie ma żadnej osobowości. A to dlatego, że układ emocjonalny nie skonfrontował się jeszcze z regułami samodzielnego życia w społeczenstwie.

Quote:

Każdy ma w sobie zasoby do tego, by też samemu kierować swoim życiem, by decydować o sobie.

O - dałaś trochę niepełną odpowiedź na któreś z pytań. A więc istnieje "punkt odniesienia" zintegrowanego rozwoju i są to według Ciebie tajemniczo brzmiące "zasoby". Interesuje mnie to. Czy są to zasoby substancjalne czy też należące do sfery umysłowej (choć niestety jestem materialistą w tej kwestii i mózg jest dla mnie siedliskiem wszystkiego). Co to za zasoby? Ich rozpoznanie umożliwi postawienie jednej z bardziej wymagających diagnoz psychologicznych, dotyczących stymulacji rozwoju człowieka bez uciekania się do eugeniki i innych zbrodniczych metod.

Quote:

Osobowość

Kolejna rzecz - temat rzeka, Mo. Osobowość nie jest nam dana od razu. Człowiek musi ją codziennie tworzyć, a następnie urozmaicać. Widziałaś kiedyś pajączka budującego swoją sieć? Z osobowością jest bardzo podobnie. Zawsze zaczynamy od szkieletu (podstawy zachowań społecznych), by przez główne połączenia między obwodem (normy moralne i prawo) powoli zagęszczać strukturę całej sieci (powiązania rodzinne, zawodowe i geograficzne). To jest także pewna taktyka zdobywania partnera - postaw się a zastaw się
Osobowość nie należy do dziedziny danych. Kod genetyczny - tak, struktury społeczne - tak, ale nie osobowość. Tworzy się ona dopiero pod wpływem oddziaływań pomiędzy kodem a społeczeństwem.

Moje równanie (ah, zawsze chciałem być mądry):

Genotyp x Socjalizacja = Fenotyp (zwykle dzieciak w wieku szkolnym)
Fenotyp x Socjalizacja wtórna = Osobowość (dojrzała jednostka, > 25 lat)

Tak sobie to wymyśliłem. To ciekawe, że według mnie dzieciak w wieku szkolnym nie ma żadnej osobowości. A to dlatego, że układ emocjonalny nie skonfrontował się jeszcze z regułami samodzielnego życia w społeczenstwie.

Quote:

Każdy ma w sobie zasoby do tego, by też samemu kierować swoim życiem, by decydować o sobie.

O - dałaś trochę niepełną odpowiedź na któreś z pytań. A więc istnieje "punkt odniesienia" zintegrowanego rozwoju i są to według Ciebie tajemniczo brzmiące "zasoby". Interesuje mnie to. Czy są to zasoby substancjalne czy też należące do sfery umysłowej (choć niestety jestem materialistą w tej kwestii i mózg jest dla mnie siedliskiem wszystkiego). Co to za zasoby? Ich rozpoznanie umożliwi postawienie jednej z bardziej wymagających diagnoz psychologicznych, dotyczących stymulacji rozwoju człowieka bez uciekania się do eugeniki i innych zbrodniczych metod.

[Mo]

[Mo]

Jeszcze dorzucę. Przejawy osobowości widać już w życiu płodowym. W około 7 m-cu ciąży u dziecka kształtuje się temperament i osobowość. Są przecież dzieci, które są bardzo ruchliwe, a są też takie dość spokojne. I co ciekawe przekłada to się na życie "poza brzuchem". A osobowość jest też kształtowana przez matkę i jej hormony ale generalnie coś takiego jak osobowość już istnieje.

http://dzieci.pl/page,7,p...emat_ciaza.html

Poczytaj dalsze zakładki. Polecam.

Jeszcze dorzucę. Przejawy osobowości widać już w życiu płodowym. W około 7 m-cu ciąży u dziecka kształtuje się temperament i osobowość. Są przecież dzieci, które są bardzo ruchliwe, a są też takie dość spokojne. I co ciekawe przekłada to się na życie "poza brzuchem". A osobowość jest też kształtowana przez matkę i jej hormony ale generalnie coś takiego jak osobowość już istnieje.

http://dzieci.pl/page,7,p...emat_ciaza.html

Poczytaj dalsze zakładki. Polecam.

[alFa]

Quote:

Osobowość i temperament to "coś" wrodzonego

Do takich momentów dążę w każdej dyskusji. Właśnie mi uświadomiłaś, że jestem całkowicie usprawiedliwiony. Bardziej od tych wszystkich rozstrząsań potrzebuję usprawiedliwienia. I dostałem to czego chciałem. Teraz nikt już mnie nie przekona że jest inaczej. Po prostu - jestem jaki jestem i mam prawo do każdego wypowiedzianego słowa czy urzeczywistnionego aktu. Taka jest bowiem moja osobowość - taki mam temperament. Reszta jest dysonansem, który posługuje się przeróżnego kształtu fałszywymi maskami dla "gładszego" wejścia w środowisko społeczne.

Mój rozwój jest wobec tego ściśle określony. Moje kolejne pytanie dotyczyć będzie relacji pomiędzy temperamentem a kierunkami rozwoju człowieka. Nie mówię żeby analizować prawidłowy rozwój ekstrawertyka czy flegmatyka, ale by zaznaczyć, że każdy z tych modeli osobowości posiada ścisłe odpowiedniki statusowe. Wydaje się, że właśnie na tym polegają przeróżne testy osobowościowe (ktorych też się sporo narozwiązywałem), umożliwiające wybór optymalnej kariery zawodowej.

Pytanie - czy te testy rzeczywiście dotykają sedna sprawy. Mówimy o badanym człowieku w jego "ogólności", czyli w jego statyczności. Statycznie rzecz biorąc człowiek ten może być piekarzem bądź murarzem, nauczycielem bądź biznesmenem. Statycznie to znaczy także - optymalnie. Jakoś nie przypada mi do gustu ta cała optymalność. Stoi w sprzeczności z maksymalnością. Możemy wskazać kierunek człowiekowi, możemy mu pomóc w wyborze ścieżki, ale w żadnym wypadku nie możemy go uszczęśliwić.

To dziwne. Jeżeli ustalimy temperament człowieka, cechy jego osobowości i następnie zgodnie wyszukamy właściwy charakter pracy, to wszystko wydaje się być załatwione. Czego więcej chcieć? Rzecz w tym, że obok pracy musi istnieć także jej sens. Tak więc zagadnieniem jest sens pracy, co w pewnej mierze dotyczy także rozwoju.

Jaki jest sens pracy, lub jaki powinien być? Czy dotyczy on jedynie sfery majątkowej, czy sfery duchowego spełnienia? A może jedno i drugie? Z kolei - jak długo można czekać na ducha, skoro ciało woła o chleb? Czy koordynacja wysiłków jednostki w tym kierunku nie oznacza jej jednoczesnego zubożenia?

Quote:

Osobowość i temperament to "coś" wrodzonego

Do takich momentów dążę w każdej dyskusji. Właśnie mi uświadomiłaś, że jestem całkowicie usprawiedliwiony. Bardziej od tych wszystkich rozstrząsań potrzebuję usprawiedliwienia. I dostałem to czego chciałem. Teraz nikt już mnie nie przekona że jest inaczej. Po prostu - jestem jaki jestem i mam prawo do każdego wypowiedzianego słowa czy urzeczywistnionego aktu. Taka jest bowiem moja osobowość - taki mam temperament. Reszta jest dysonansem, który posługuje się przeróżnego kształtu fałszywymi maskami dla "gładszego" wejścia w środowisko społeczne.

Mój rozwój jest wobec tego ściśle określony. Moje kolejne pytanie dotyczyć będzie relacji pomiędzy temperamentem a kierunkami rozwoju człowieka. Nie mówię żeby analizować prawidłowy rozwój ekstrawertyka czy flegmatyka, ale by zaznaczyć, że każdy z tych modeli osobowości posiada ścisłe odpowiedniki statusowe. Wydaje się, że właśnie na tym polegają przeróżne testy osobowościowe (ktorych też się sporo narozwiązywałem), umożliwiające wybór optymalnej kariery zawodowej.

Pytanie - czy te testy rzeczywiście dotykają sedna sprawy. Mówimy o badanym człowieku w jego "ogólności", czyli w jego statyczności. Statycznie rzecz biorąc człowiek ten może być piekarzem bądź murarzem, nauczycielem bądź biznesmenem. Statycznie to znaczy także - optymalnie. Jakoś nie przypada mi do gustu ta cała optymalność. Stoi w sprzeczności z maksymalnością. Możemy wskazać kierunek człowiekowi, możemy mu pomóc w wyborze ścieżki, ale w żadnym wypadku nie możemy go uszczęśliwić.

To dziwne. Jeżeli ustalimy temperament człowieka, cechy jego osobowości i następnie zgodnie wyszukamy właściwy charakter pracy, to wszystko wydaje się być załatwione. Czego więcej chcieć? Rzecz w tym, że obok pracy musi istnieć także jej sens. Tak więc zagadnieniem jest sens pracy, co w pewnej mierze dotyczy także rozwoju.

Jaki jest sens pracy, lub jaki powinien być? Czy dotyczy on jedynie sfery majątkowej, czy sfery duchowego spełnienia? A może jedno i drugie? Z kolei - jak długo można czekać na ducha, skoro ciało woła o chleb? Czy koordynacja wysiłków jednostki w tym kierunku nie oznacza jej jednoczesnego zubożenia?

[Mo]

[alFa]

Quote:

Powołanie do zawodu. Sens pracy w znaczeniu takim właśnie to nie wskaźniki materialne - wówczas to jest zwyczajne dążenie do kariery (w psychologii), które nie jest tak bajecznie zdrowotne i pozytywne dla człowieka jak powołanie do zawodu, które jest raczej mentalnym, psychicznym spełnieniem.

That's right! Ale to, czego naprawdę chcemy, czego pragniemy i czego pożądamy nie jest zazwyczaj efektowne pod względem prestiżu. U mnie zaszła niegdyś ciekawa sytuacja - podpisałem zaraz po zecie kontrakt na zawodowego żołnierza. W jednostce byłem 1 pełny rok i co? Pieniądze dobre, samodzielność i takie tam, ale - po roku doszedłem do wniosku że to nie to.
I oto jestem na anglistyce. Wróciłem na utrzymanie rodziców, ale po to, by zdobyć wymarzony zawód. Daję sobie szansę. Chcę być w życiu kimś.

Teraz - operacja jest mała, ale istnieje duży potencjał agresywnej ekspansji, wobec czego naprawdę warto inwestować w długofalowe projekty.

To nieprawda że lepszy wróbel w garści. Warto po prostu skombinować drabinę by wspiąć się po gołębia na dachu.

Quote:

Powołanie do zawodu. Sens pracy w znaczeniu takim właśnie to nie wskaźniki materialne - wówczas to jest zwyczajne dążenie do kariery (w psychologii), które nie jest tak bajecznie zdrowotne i pozytywne dla człowieka jak powołanie do zawodu, które jest raczej mentalnym, psychicznym spełnieniem.

That's right! Ale to, czego naprawdę chcemy, czego pragniemy i czego pożądamy nie jest zazwyczaj efektowne pod względem prestiżu. U mnie zaszła niegdyś ciekawa sytuacja - podpisałem zaraz po zecie kontrakt na zawodowego żołnierza. W jednostce byłem 1 pełny rok i co? Pieniądze dobre, samodzielność i takie tam, ale - po roku doszedłem do wniosku że to nie to.
I oto jestem na anglistyce. Wróciłem na utrzymanie rodziców, ale po to, by zdobyć wymarzony zawód. Daję sobie szansę. Chcę być w życiu kimś.

Teraz - operacja jest mała, ale istnieje duży potencjał agresywnej ekspansji, wobec czego naprawdę warto inwestować w długofalowe projekty.

To nieprawda że lepszy wróbel w garści. Warto po prostu skombinować drabinę by wspiąć się po gołębia na dachu.

[Mo]

[alFa]

NEET-si... nawet nie wiedziałem, że jest na to specjalna nazwa. Najważniejsze w tym całym ambarasie jest to, żeby uczelnia zapewniała praktyki. Oczywiście, co innego praktyka, co innego doświadczenie zawodowe.

Na czym polega sukces wchodzących na rynek magistrów? Jest jakiś top secret w tym temacie? Wrażenie, profesjonalna autoprezentacja i siła przebicia z odrobiną szczęścia? Hmm... Wiem jedno, że ja już od II semestru będę miał praktyki. I to podtrzymuje mnie na duchu, bo na sąsiadującym ze mną KULu w ogóle nie ma praktyk na naukach społecznych.

It's a bad joke; każdy kierunek musi mieć swoje odniesienie w życiu. Studenci na własną rękę szukają sposobności na zdobycie doświadczenia, m.in. za granicą (głównie hotelarstwo i turystyka).

Ja wybieram sektor dydaktyczny. Myślę że dobrze na tym wyjdę. Odpowiednie aplikacje, rozmowa w cztery oczy z dyrkiem i po sprawie. A jeżdżenia będzie co nie miara - po całym podkarpaciu.

NEET-si... nawet nie wiedziałem, że jest na to specjalna nazwa. Najważniejsze w tym całym ambarasie jest to, żeby uczelnia zapewniała praktyki. Oczywiście, co innego praktyka, co innego doświadczenie zawodowe.

Na czym polega sukces wchodzących na rynek magistrów? Jest jakiś top secret w tym temacie? Wrażenie, profesjonalna autoprezentacja i siła przebicia z odrobiną szczęścia? Hmm... Wiem jedno, że ja już od II semestru będę miał praktyki. I to podtrzymuje mnie na duchu, bo na sąsiadującym ze mną KULu w ogóle nie ma praktyk na naukach społecznych.

It's a bad joke; każdy kierunek musi mieć swoje odniesienie w życiu. Studenci na własną rękę szukają sposobności na zdobycie doświadczenia, m.in. za granicą (głównie hotelarstwo i turystyka).

Ja wybieram sektor dydaktyczny. Myślę że dobrze na tym wyjdę. Odpowiednie aplikacje, rozmowa w cztery oczy z dyrkiem i po sprawie. A jeżdżenia będzie co nie miara - po całym podkarpaciu.

[Mo]

[alFa]

Quote:

praktyki za sobą jakieś mam

Jako psycholog? A gdzie tu można popraktykować? Przecież nie tam, gdzie są praktyki pedagogiczne czy resocjalizacyjne (a to są bardzo pokrewne dziedziny). Praktyki psychologiczne... interesting. Pewnie robiłaś jakieś ankiety w różnych środowiskach, ale to też cholerna pedagogika (andragogika).

Quote:

praktyki za sobą jakieś mam

Jako psycholog? A gdzie tu można popraktykować? Przecież nie tam, gdzie są praktyki pedagogiczne czy resocjalizacyjne (a to są bardzo pokrewne dziedziny). Praktyki psychologiczne... interesting. Pewnie robiłaś jakieś ankiety w różnych środowiskach, ale to też cholerna pedagogika (andragogika).

[Mo]

Psychologia transportu (badania kierowców, dodatkowo badania osób, które chcą aplikować na stanowisko sędziego czy prokuratora, badania wysokościowe...), w branży HR (rekrutacja, selekcja, itd.)...

Z psychologią jest o tyle dobrze, że można praktykować prawie wszędzie. Bo i w biznesie, i w policji, więzieniach, szpitalach, prywatnych gabinetach terapeutycznych, w poradniach pedagogicznych... Pewnie się zdziwiłeś Psycholog jest generalnie potrzebny praktycznie wszędzie. Zwłaszcza gdy mamy do czynienia z dziećmi, wypalonymi pracownikami (a są oni wszędzie), itd.

Psychologia transportu (badania kierowców, dodatkowo badania osób, które chcą aplikować na stanowisko sędziego czy prokuratora, badania wysokościowe...), w branży HR (rekrutacja, selekcja, itd.)...

Z psychologią jest o tyle dobrze, że można praktykować prawie wszędzie. Bo i w biznesie, i w policji, więzieniach, szpitalach, prywatnych gabinetach terapeutycznych, w poradniach pedagogicznych... Pewnie się zdziwiłeś Psycholog jest generalnie potrzebny praktycznie wszędzie. Zwłaszcza gdy mamy do czynienia z dziećmi, wypalonymi pracownikami (a są oni wszędzie), itd.

[alFa]

Interesują Cię ludzkie problemy czy natura ludzkiego umysłu?

Jeśli chodzi o mnie zazwyczaj kierowałem się ku zrozumieniu drugiego aspektu psychologii. Rozwiązanie pewnych neurologicznych zagadek jest istotne. Ale tylko w formie teorii podręcznikowej, oficjalnie przyjętej nie tylko w gronie akademickim, ale też w środowisku opinii publicznej.

Chciałem rzec - nie wierzę w tzw. spotkania z psychologiem. Czy naprawdę psycholog, który też jest człowiekiem, może rozeznać/rozgryźć badanego i zaoferować mu pomoc? O jakiej w ogóle pomocy mówimy? O wsparciu duchowym przejawiającym się w "przyziemnych" słówkach o lekko optymistycznym zabarwieniu typu: "takie jest życie, ale będzie lepiej"? A jeśli nawet chciałby przeprowadzić terapię psychologiczną, czy może być pewien że badany jest szczery? Czy psycholog może być przekonany o współpracy badanego?

Czy badania specjalistyczne (w wojsku czy logistyce) nie są w pewien sposób zakrojone w swym zasięgu do minimum zewnętrznych aspektów badanych osób? O proszę bardzo - w grudniu ubiegłego roku zginęli żołnierze z mojej brygady (pamiętam do dziś słowa Banacha, który sugerował że mam kompleks niespokojnych myśli). Jechali w wozie - to nie ich wina. Ale z pewnością wina tego, kto wytyczył trasę powrotu. To był jakiś oficer, który pewnych rzeczy nie przewidział. I on zdał test psychologiczny? Papierologia i rozmowy były długie przed wylotem do Afganu, a śmierć podwładnych - ułamkiem sekundy.

Czy rozmowa z psychologiem może stanowić przepustkę na krajową autostradę dla kierowcy, który nie przyzna się do słabości alkoholowych? Na wakacjach brałem udział w takiej alkoholowej terapii i był tam kierowca ciężarówki. Przyznał wprost że dla niego każdy postój na noc oznacza picie poki nie uśnie. A co ze zmęczeniem? Na pielgrzymce do Częstochowy zwierzał mi się kolejny wielki "ciężarny", który przyznał się że usnął przy przejeżdżaniu na światłach.

Więzienie... nie wypowiem się bo jestem zdala od tego gówna, ale po co tam psycholog, skoro to wszystko degeneraci? Czy można wymazać im przeszłość z mózgu? Przecież to, na co oni są skazani - to przeszłość właśnie, która kusi ich wolę i podrażnia namiętność. No chyba że psycholog to gladiator, którego zadaniem jest walka z lwami na arenie. Aj... wątpię, żeby istniał jakikolwiek psycholog wykraczający poza metody swojej pracy. Zresztą nie wiem. Jeśli byłaś w więzieniu to Cię podziwiam.

Interesują Cię ludzkie problemy czy natura ludzkiego umysłu?

Jeśli chodzi o mnie zazwyczaj kierowałem się ku zrozumieniu drugiego aspektu psychologii. Rozwiązanie pewnych neurologicznych zagadek jest istotne. Ale tylko w formie teorii podręcznikowej, oficjalnie przyjętej nie tylko w gronie akademickim, ale też w środowisku opinii publicznej.

Chciałem rzec - nie wierzę w tzw. spotkania z psychologiem. Czy naprawdę psycholog, który też jest człowiekiem, może rozeznać/rozgryźć badanego i zaoferować mu pomoc? O jakiej w ogóle pomocy mówimy? O wsparciu duchowym przejawiającym się w "przyziemnych" słówkach o lekko optymistycznym zabarwieniu typu: "takie jest życie, ale będzie lepiej"? A jeśli nawet chciałby przeprowadzić terapię psychologiczną, czy może być pewien że badany jest szczery? Czy psycholog może być przekonany o współpracy badanego?

Czy badania specjalistyczne (w wojsku czy logistyce) nie są w pewien sposób zakrojone w swym zasięgu do minimum zewnętrznych aspektów badanych osób? O proszę bardzo - w grudniu ubiegłego roku zginęli żołnierze z mojej brygady (pamiętam do dziś słowa Banacha, który sugerował że mam kompleks niespokojnych myśli). Jechali w wozie - to nie ich wina. Ale z pewnością wina tego, kto wytyczył trasę powrotu. To był jakiś oficer, który pewnych rzeczy nie przewidział. I on zdał test psychologiczny? Papierologia i rozmowy były długie przed wylotem do Afganu, a śmierć podwładnych - ułamkiem sekundy.

Czy rozmowa z psychologiem może stanowić przepustkę na krajową autostradę dla kierowcy, który nie przyzna się do słabości alkoholowych? Na wakacjach brałem udział w takiej alkoholowej terapii i był tam kierowca ciężarówki. Przyznał wprost że dla niego każdy postój na noc oznacza picie poki nie uśnie. A co ze zmęczeniem? Na pielgrzymce do Częstochowy zwierzał mi się kolejny wielki "ciężarny", który przyznał się że usnął przy przejeżdżaniu na światłach.

Więzienie... nie wypowiem się bo jestem zdala od tego gówna, ale po co tam psycholog, skoro to wszystko degeneraci? Czy można wymazać im przeszłość z mózgu? Przecież to, na co oni są skazani - to przeszłość właśnie, która kusi ich wolę i podrażnia namiętność. No chyba że psycholog to gladiator, którego zadaniem jest walka z lwami na arenie. Aj... wątpię, żeby istniał jakikolwiek psycholog wykraczający poza metody swojej pracy. Zresztą nie wiem. Jeśli byłaś w więzieniu to Cię podziwiam.

[Mo]

[alFa]

Quote:

Niekoniecznie każdy jest dominującym samcem.

Ha! Kolejny strzał w dziesiątkę na mojej rozkminkowej liście. Słuchaj, Mo, przejdziemy do wartościowania. Ha! To przyjemne i pożyteczne. Przyjmijmy - mamy dwa typy mężczyzn: twardzieli (samców) i skomplikowanych delikatnych. Która z tych sylwetek jest bardziej pożądana jako brakujący puzelek w społeczeństwie? Przy założeniu, że ten pierwszy dba o rodzinę, kocha i wychowuje, a drugi jest szaleńcem, zdolnym do największych poświęceń, ale też narażonym na nałogi i depresje.

Oczywiście gdzieś tam napisałem, że możliwości jest tyle, ilu jest ludzi na świecie, niemniej to zagadnienie interesuje mnie bardzo. Jakbyś pracowała z tym drugim typem? Od czego należałoby zacząć?

Quote:

Niekoniecznie każdy jest dominującym samcem.

Ha! Kolejny strzał w dziesiątkę na mojej rozkminkowej liście. Słuchaj, Mo, przejdziemy do wartościowania. Ha! To przyjemne i pożyteczne. Przyjmijmy - mamy dwa typy mężczyzn: twardzieli (samców) i skomplikowanych delikatnych. Która z tych sylwetek jest bardziej pożądana jako brakujący puzelek w społeczeństwie? Przy założeniu, że ten pierwszy dba o rodzinę, kocha i wychowuje, a drugi jest szaleńcem, zdolnym do największych poświęceń, ale też narażonym na nałogi i depresje.

Oczywiście gdzieś tam napisałem, że możliwości jest tyle, ilu jest ludzi na świecie, niemniej to zagadnienie interesuje mnie bardzo. Jakbyś pracowała z tym drugim typem? Od czego należałoby zacząć?

[Mo]

[alFa]

Mo,

wiesz, skoro jesteś psycholożką, to zapewne interesuje Cię też wpływ ludzi na jednostkę, a to dotyczy rozwoju. Martwią mnie pewne bardzo trywialne zjawiska: słownictwo i sposób myślenia.
Ja i to, co ja mówię to dwie różne rzeczy. Mam szacunek do siebie, ale nienawidzę tego, kto przez moje usta wypowiada przeróżne pierdoły. W ramach rozwoju staramy się być coraz bardziej kulturalni, obyci, musimy uczyć się dobierać słowa. Na tym polega atrakcyjność mężczyzny: na słowach, jakie wypowiada.
To cholerstwo mnie obrzydza. A psychologia po czyjej jest stronie: po stronie ogłady towarzyskiej i pięknie dobranych słówek, czy po stronie naturalnej spontaniczności jednostki?
Ponadto: jak możemy wydawać osąd o człowieku (sam się na tym przyłapałem nie raz) po tym, co mówi? Czym są słowa z punktu widzenia psychologii? Ekspresją osobowości, czy narzędziem do przypodobania się jakiejś tam grupie społecznej?

Jestem na tym etapie, że gdyby język miał istotnie odrosnąć, to chętnie dałbym sobie go chirurgicznie odciąć żeby w końcu zrozumieć, na czym polega to życie. Bo słowa to nie wszystko. Są takie chwile kiedy w ogóle gardzę werbalizmem. A jednak starożytni wiedzieli, że retorykę należy wykładać możliwie najwcześniej. Stąd wielcy mówcy, zawsze logiczni i wyrachowani.

Mo,

wiesz, skoro jesteś psycholożką, to zapewne interesuje Cię też wpływ ludzi na jednostkę, a to dotyczy rozwoju. Martwią mnie pewne bardzo trywialne zjawiska: słownictwo i sposób myślenia.
Ja i to, co ja mówię to dwie różne rzeczy. Mam szacunek do siebie, ale nienawidzę tego, kto przez moje usta wypowiada przeróżne pierdoły. W ramach rozwoju staramy się być coraz bardziej kulturalni, obyci, musimy uczyć się dobierać słowa. Na tym polega atrakcyjność mężczyzny: na słowach, jakie wypowiada.
To cholerstwo mnie obrzydza. A psychologia po czyjej jest stronie: po stronie ogłady towarzyskiej i pięknie dobranych słówek, czy po stronie naturalnej spontaniczności jednostki?
Ponadto: jak możemy wydawać osąd o człowieku (sam się na tym przyłapałem nie raz) po tym, co mówi? Czym są słowa z punktu widzenia psychologii? Ekspresją osobowości, czy narzędziem do przypodobania się jakiejś tam grupie społecznej?

Jestem na tym etapie, że gdyby język miał istotnie odrosnąć, to chętnie dałbym sobie go chirurgicznie odciąć żeby w końcu zrozumieć, na czym polega to życie. Bo słowa to nie wszystko. Są takie chwile kiedy w ogóle gardzę werbalizmem. A jednak starożytni wiedzieli, że retorykę należy wykładać możliwie najwcześniej. Stąd wielcy mówcy, zawsze logiczni i wyrachowani.

[Mo]

[alFa]

Quote:

Albo po prostu nie rozumiem idei tego tematu...

Ideą jest odnalezienie zasady maksimum dla rozwoju osobnika ludzkiego. Interesuje mnie ów szczególnie wrażliwy punkt w jednostce, który odpowiednio stymulowany pozwoli odnieść niewątpliwy sukces.

Sukces jest bezpośrednio związany z rozwojem człowieka. Odrzucamy działanie społeczeństwa, odrzucamy terapie psychologiczne jako zbyt długie w czasie, odkładamy również na bok kulturę i obycie.

Każdemu z nas należy się sukces i dziwię się, że ludzie wierzą w Boga, który często nie pielęgnuje rozwoju jednostki (biorąc pod uwagę degradację osiedlową). Nie ma wyższej siły. Odrzucamy teologię. Żądam w tym temacie natychmiastowego odnalezienia niezbędnego środka na przyspieszenie procesów: 1) percepcji; 2) refleksji; 3) integracji; 4) kooperacji; 5) ekspansji.

Nie interesują mnie narkotyki, jedynie sfera umysłowa. Jeden racjonalny powód do tego by wzrastać. Jeden potężny impuls, by ewoluować i stawać się codziennie bardziej sobą. Jeśli tego nie znajdziemy, przyznajemy się do chemicznej natury zjawisk psychicznych, a to, jak wiemy, jest skrajny materializm. Chcę po prostu w tym temacie obronić życie umysłowe.

Quote:

Albo po prostu nie rozumiem idei tego tematu...

Ideą jest odnalezienie zasady maksimum dla rozwoju osobnika ludzkiego. Interesuje mnie ów szczególnie wrażliwy punkt w jednostce, który odpowiednio stymulowany pozwoli odnieść niewątpliwy sukces.

Sukces jest bezpośrednio związany z rozwojem człowieka. Odrzucamy działanie społeczeństwa, odrzucamy terapie psychologiczne jako zbyt długie w czasie, odkładamy również na bok kulturę i obycie.

Każdemu z nas należy się sukces i dziwię się, że ludzie wierzą w Boga, który często nie pielęgnuje rozwoju jednostki (biorąc pod uwagę degradację osiedlową). Nie ma wyższej siły. Odrzucamy teologię. Żądam w tym temacie natychmiastowego odnalezienia niezbędnego środka na przyspieszenie procesów: 1) percepcji; 2) refleksji; 3) integracji; 4) kooperacji; 5) ekspansji.

Nie interesują mnie narkotyki, jedynie sfera umysłowa. Jeden racjonalny powód do tego by wzrastać. Jeden potężny impuls, by ewoluować i stawać się codziennie bardziej sobą. Jeśli tego nie znajdziemy, przyznajemy się do chemicznej natury zjawisk psychicznych, a to, jak wiemy, jest skrajny materializm. Chcę po prostu w tym temacie obronić życie umysłowe.

[krtomb]

Sądzę, że pomyliłeś fora poszukując skutecznego bodźca mogącego przyspieszyć rozwój człowieka i doprowadzić do wykorzystana przez niego maksimum potencjału jaki w ludzkim umyśle drzemie.

Po pierwsze - nie ma takiego środka - po drugie każdy człowiek jest inny i na innym etapie w różny sposób reaguje na poszczególne bodźce...

Quote:

Żądam w tym temacie natychmiastowego odnalezienia niezbędnego środka na przyspieszenie procesów: 1) percepcji; 2) refleksji; 3) integracji; 4) kooperacji; 5) ekspansji.

Eeee... Generalnie gdyby możliwe było doprowadzenie człowieka do maksimum naszego rozwoju od tak - w trybie natychmiastowym to nie mielibyśmy tak bogatej w wielokrotnie powtarzane błędy historii. Spójrz wstecz - gdyby wszystkie istoty rozwijały się od razu w jednym pokoleniu do etapu maksymalnego wykorzystania ich potencjału - nie byłoby pojęcia ewolucji, a człowiekowi nie zajęłoby dochodzenie do konkretnych założeń filozoficznych, społecznych, kulturowych aż tylu tysięcy lat w trakcie ilu miało to miejsce... Odnoszę wrażenie, że brnięcie w ten temat może się okazać dla Ciebie zgubne w skutkach...