[Birko]

[Alisasi]

Birko, z jednej strony chciałabym nie cierpieć jeść (bo niestety kocham ) a z drugiej nienawidzę pseudoanorektyczek które najpierw jedzą baaardzo dużo a potem "o boze ale ja gruba" i na wariata chudną.

Mam 175 i ważę coś pomiędzy 63-67 kg(okrooopne wachania) i szczytem moich marzeń jest ważyć 59. Ale nie mogę.
I raczej nic z tym nie zrobię chyba że będę więcej ćwiczyć (codziennie po jakieś 45-60 min + WF trzy razy w tygodniu to raczej mało) albo mniej jeść(zwykle kończy się to tym że w szkole nic nie jem, potem na wariata Świętojańską do jakiejś piekarni na COKOLWIEK).
I chyba wtedy będe z siebie zadowolona

/nigdy się nie głódź. Lepiej się zakochać, wtedy najlepiej się chudnie. Nie wiem czemu/

[Mai]

Czsasami, nawet jak bardzo mało zjem, to czuję się zupełnie napchana, jak bym pochłonęła całe góry jedzenia. Mam jakieś 162 cm wzrostu i ważę między 38, a 40 kg.
Właściwie to jem całkiem normalnie, słodyczami nie gardzę, wprost przeciwnie uwielbiam je .Ale jak już mówiłam czasami, gdy zjem czegoś bardzo mało to i tak jestem strasznie najedzona, robi mi się strasznie niedobrze i nie wiem czemu tak jest. Anoreksji nie mam, tzn. nie zauważyłam u siebie żadnych z obiawów, a jak tuż na wakacjach przytyłam do wagi 42kg miałam nadzieję, że tak zostanie i, że może wreszcie zacznę wyglądać normalnie, a nie jak jakiś wieszako-szkielet. Może jestem na coś innego chora? Może po prostu mam alergię na niektóre rzeczy? Mam nadzieję, że to tylko jakaś błachostka np. alergia, a nie jakieś podświadome anorektyczne zapędy...

PS.Alisasi, jeśli chcesz schudnąć to chudnij zdrowo tak jak mój tata, który w 4 miesiące schudł 20 kg! I to nie głodząc się czy coś, tylko codziennie ćwicząc, jedząc dużo warzyw i owoców i ograniczając tłuszcze i cukry. Każdemu kto chce schudnąć polecam taką zdrową dietę .

[Jaunty]

Birko Od czasu tamtego postu, czyli od ponad roku, mój stosunek do jedzenia uległ pewnej zmianie. Co prawda nadal chce mi się wymiotować od zapachów kuchennych, ale apetyt mam zdecydowanie lepszy niż kiedyś. Zacząłem regularnie jeździć na rowerze i chodzić na basen, przez co organizm domaga się teraz odpowiedniej diety dla prawidłowego rozwoju mięśni. Do ideału jeszcze daleko, ale uważam, że zrobiłem postępy, choć według rodziny (oraz wagi elektronicznej) nie widać tego po mnie. Co jakiś czas słyszę uwagi, że wyglądam źle, jestem za chudy i takie tam. Ale wiecie jak to jest z tymi rodzinnymi gadkami.

Jeżeli więc ktoś z Was ma problemy z apetytem, wystarczy zaangażować się w uprawianie sportu i wewnętrzna potrzeba dojścia do porozumienia z własnym organizmem sama wypłynie na wierzch.

[Birko]

No fakt wiem, że od tamtego postu minęlo sporo czasu, ale nie wiedziałam jak to ująć w swoje słowa więc zacytowałam Twój post. A co do tego uprawiania sportu to zawsze jakiś uprawiałam i jakoś mi to nic nie pomagało . I mam 2 dosyć poważne choroby związane z jelitami więc jeśli zjem odrobinkę za dużo to potem - masakra.

P.S.Gratuluję Ci, obyś trzymał tak dalej
P.S.2 Sorki za trochę offtopu, ale chciałam to wyjaśnić.Mam nadzieję, że zrozumiecie.

[Niezapominajka]

Ja nie jestem anorektyczką (przynajmniej mam taką nadzieję), ale mam pewne problemy z jedzeniem. Kiedyś chętniej i częściej jadałam, ale ostatnio im więcej mam problemów tym mniej chce mi się jeść... To wszystko głównie przez stresy. Kiedy jestem w takim stanie nie potrafie jeść, brzuch mnie boli i właściwie jestem do niczego . Chciałabym więcej jeść - przez co przynajmniej nie wyglądałabym jak wieszak. No, ale nie mogę... Bo stres zżera mnie od środka:(.

[Nepheline]

Niezapominajko, ja pamiętam, że przed maturą, ze stresu schudłam ok. 12 kg. Doszły wtedy do tego wszystkiego inne problemy, nie tylko szkolne, no i jakoś tak wyszło, że w całkiem krótkim czasie zamieniłam się w chodzący szkielet. Pamiętam jak dziś upokarzające ważenie pod koniec LO i wzrok pielęgniar "43 kg? A rodzice też tacy chudzi?". Później, gdy wszystko wróciło do normy w życiu, bardzo powoli wracało łaknienie. Bo to nie jest tak, że istnieje tylko anoreksja i bulimia - jest jeszcze coś takiego jak eating disorders, czyli po prostu zaburzenia odżywiania, ale bez popadania w chorobę (czy to anę, czy buli, czy ort.) i leżenia w szpitalu, tylko czasowe zaburzenia, które z czasem i pod dobrą opieką mijają. Mi pomogła oczywiście rodzina, która zaniepokoiła się moim wyglądem. Gdyby jednak tak nie było, to anoreksja wcale nie była tak daleko. Dlatego tak ważna jest przy tych sprawach pomoc innych.

Wiem co przeżywasz Niezapominajko, bo mam dokładnie to samo. Jak mnie złapie stres to tylko palę jednego za drugim i nic poza tym. Tylko pamiętaj, że jak dojdziesz do momentu, że "nie zjem jabłka bo przytyję/to będzie słabość/nie potrzebuję" to należało by zacząć coś z tym robić... Ale ty i tak będziesz o tym dobrze wiedziała... Tak to już z tym jest...

[Amy]

[ninti]

[Maxwell]

Heh, a jak ktoś jest naprawdę gruba swinią (vide Maxwell) ?

[Grindy]

Quote:

Heh, a jak ktoś jest naprawdę gruba swinią (vide Maxwell) ?

Gdzie Integral? Za takie gadanie mama powinna Ci ostro skórę przetrzepać

Integral
Się robi

[iraq]

dla mnie anoreksja to w pelni choroba psychiczna jak bylam jeszcze dzieckiem ciagle wmawiano mi ze jestem gruba (mimo to ze np. mialam 160 cm wzrostu i wazylam 56 kg) to jeszcze nie nadwaga kiedy mialam 14 lat pielegniarka przymusila mnie do diety przez ktora schudlam 15 kg i przy wzroscie 170 wazylam 45 kg teraz sie to troszke zmienilo bo sama nie lubie sie odchudzac dla mnie to sadyzm teraz mam 185 cm wzrostu waze 65 kg i czuje sie nawet... kapke za chuda ale nic na sile wazne ze nie chudne.

[Kasia Trent]

Jak Ci usune tego posta, to bedziesz to wszystko pamietac?

[iraq]

[Fireburner]

Moze wylece jak Filip z konopii ale przykladowo przy wzroscie 187 cm wze ledwo 68 kg, a wygladam na owiele chudszego, nie wiem czemu, ale jeszcze za czasow szkolnych nowi nauczyciele, o ile byli troskliwi zawsze brali mnie na rozmowe typu czy jestem niedokarminy, ile jem. I zawsze im gały z orbit wychodziły jak uslyszeli ze ja jem tyle co moi rodzice razem wzieci a moze nawet wiecej, bo dla mnei nei problem zjesc w cigu dnia bochenek chleba i z 10 bułek, do tego podliczmy obiad (standardowo zupa + drugie danie). Ale to wina przemiany materii i ruchliwego trybu życia.
W sumie dobrym sposobem na odchudzanie jest duzo ruchu, bo przewaznie osoby odchudzajace sie wprowadzaja glodowki i nic nie robia. A na odwrót zeby schudnac nalezy wlasnie jesc, mało, lekko ale czesto. Chodzi o to zeby organizm zmusic do pracy poprzez wlasnie taka diete + ciezka prace fizyczna da powolnie przychodzace efekty ale wtedy jest wieksza pewnosc zachowania zdrowia. Głodowanie powoduje to ze organizm przestawia sie na tryb oszczedny i gromadzi zapasu tluszczu, glukozy itp w organizmie, nawet mimo ze bedziemy jesc naprawde malutko. Ale nie wmówisz półmózgiej zakompleksionej dziewczynie (bez obrazy), która wierzy w dieta cudy ze poporzez sport, zdrowa zywnosc i unikanie dietetycznych wynalzkow jest duze prawdopodobienstwo utrzymania dobrej linii. A drugie mentalność pop-kultury, i lansowania poprzez firmy odziezowe, ubran dla tyczek. Żeby zniwelowac zachorowalnosc na bulimie i anoreksje trzeba wlasnie zniszczyc powyzsze przyczyny.

[Avi_Versicolor]

Eee...to jak uważam że jestem gruba to już jest anorekcja???
Jedna dziewczyna w mojej klasie ma chyab anoreksję - na początku I gim. podczas ważenia miała 28 kg. przy wzroście 149 cm - przecież to straszna niedowaga!!!

Ja mam 150 parę cm i wagę 33 kg. Uważam właśnie że jestem gruba,próbowałam się odchudzać,ale jakoś nie mogę...:(

[Asyenna]

Avi_Versicolor, po pierwsze to przy takich proporcjach wagi i wzrostu no i biorąc pod uwagę wiek to nie jesteś gruba. Jesteś stanowczo zbyt szczupła. Tak więc i ty i twoja koleżanka macie b. dużą niedowagę. Nie próbuj się odchdzać bo jesteś w takim wieku że możesz takim działaniem spowodować spore spustoszenia w swoim organizmie.
Powiem więcej według kalkulatora masy ciała BMI wychodzi że nie jest to już niedowaga ale wręcz wygłodzenie.

Kochani nie dajmy się zwariować.

[Avi_Versicolor]

Czyli mogłabym mieć anoreksje? Mam fałdki tłuszczu na brzuchu! (chociaż ciocia uważa że to skóra,ale ja widzę,że to tłuszcz!)
Niewierzę!

[Lareczka]

Wazysz naprawde malo. Nie jestes gruba (nie widzialam cie ale tak sadze). A jesli sie odchdzasz i widzisz w lustrze gruba dziewczyne to masz anoreksje .(obym sie mylila!)

[Avi_Versicolor]

Nie dam rady się odchudzać - nie mogę. Nie mogę sobie po prostu odpuścić słodyczy...
Jak się jakoś nie mogę odchudzać to jak mogę mieć anoreksję??? Co z tego że uważam że jestem gruba- napewno - mam takie grube nogi (:( ) Nie mogę mieć anorekcji! Jem dużo słodyczy,więc jak?

[Barbie]

Ja nie wiem, czy to próba zwrócenia na siebie uwagi (na forum, to chyba bezcelowa), czy robienie z siebie nie wiadomo kogo. Mam 180cm i ważę 30kg, jestem taka gruuuba Naprawdę można sobie darować żalenie się o swoich grubych nogach i fałdkach tłuszczu, a zanim cokolwiek się napisze na temat własnej anoreksji iść do psychologa (jeśli ma się problemy z jedzeniem) lub chociaż kliknąć tu http://www.zdrowydzien.info/index-kalkulator.html

Avi_Versicolor, masz 14 lat - rośniesz! Wiadomo, że zdarzają się idealnie szczupłe laski w tym wieku, ale poczekaj kilka lat, to zobaczysz. A przede wszystkim - anoreksja to choropa psychiczna, masz wstręt do jedzenia i wręcz musisz się odchudzać. Ty masz po prostu kaprys za grubych nóg, które Ci jeszcze nie urosły. Poza tym nie potrafię zrozumieć połączenia "jestem gruba", "nie mogę nie jeść słodyczy" i do tego pytania o anoreksję.

[Asyenna]

Avi_Versicolor, anoreksja jest to wstręt do jedzenia w ogóle. Tak więc skoro jednak się odżywiasz to raczej nie masz anoreksji. Co nie znaczy że w nią nie wpadniesz przy takim toku rozumowania. Masz 14 lat a to jest wiek kiedy organizm bardzo się zmienia a to powoduje że pojawiają sie trudnosci z akceptacją własnego ciała. Jeżeli chcesz lepiej wygladać to zdrowo się odżywiaj, ogranicz słodycze i zacznij uprawiać jakiś sport. Daj sobie trochę czasu żeby twój organizm mógł się prawidłowo rozwinąć.
Kochana nie wierz w te wszystkie gazetowe ideały które zadają się nie mieć ani grama tłuszczu. Zapewniam cie że większość z nich to całkiem normalne dziewczyny i kobiety które upiększono za pomocą Photoshopa. Mogę poszukać takich idealnych zdjęć sprzed i po obróbce Photoshopem. Nie ma idealnych ludzi -większość ideałów to dzieło dobrego grafika lub chirurga plastycznego.

[Avi_Versicolor]

Asyenna,dzięki za pocieszenia,ale ja i tak nie uważam żebym miała teraz lub kiedykolwiek później anorekcję.Wątpię...Bardzo wątpie...Ale chodzi mi głównie o tą dziewczynę z mojej klasy..Ona nie za bardzo je...a jest jak szkielecik! martwić to się o nią nie martwię,bo zje cos od czasu do czasu.Ale czy to noramlne - czy taki kosciotrup jest normalny?

[Asyenna]

Barbie ma rację nie akceptujesz swojego ciała i wmawiasz sobie ze jesteś gruba bo jesteś w takim wieku kiedy twoje ciało bardzo się zmienia. Zastanawiam się skąd ta rozbieżność w ocenie siebie i koleżanki? Obie rośniecie i nie wyglądacie jak modelki ale to nie jest jeszcze czas na zamartwianie się. Zauważ że twoje 150 parę cm i 33kg to to przy 149cm i 28kg koleżanki bardzo niewielka różnica i jeśli o niej mówisz szkielecik to sama też pewno bardzo podobnie wygladasz tylko tego nie widzisz bo doszukujesz sie fałdek na brzuchu i grubych nóg.

[Avi_Versicolor]

Hmmm....myśle,ze masz racje...Tylko to tak trudno mi zrozumieć...- niestety...:(

Dzięki,że próbujesz mi to wytłumaczyć- prawdziwa z ciebie koleżanka z forum